Ο πανίσχυρος Αίας, γιος του Τελαμώνα, δεύτερος μόνο μετά τον Αχιλλέα στην ιεραρχία των Ελλήνων πολεμιστών, ισάξιος του πρωταθλητή των Τρώων Έκτορα και επίσης το πιο διάσημο Class 50 που «ξέφυγε», διαλύοντας το MC Metals στη Γλασκώβη τον Ιούνιο του 1992. Είχε δωρίσει τη μονάδα ισχύος χαμηλών ωρών στο 50007 τον Δεκέμβριο του 1991, περίπου πέντε εβδομάδες μετά την εκτέλεση του τελευταίου του τρένου, αφού ο Σερ Έντουαρντ Έλγκαρ είχε παραγκωνιστεί λόγω διακοπής της κύριας γεννήτριας κοντά στο Μπάσινγκστοουκ τον Ιούλιο του ίδιου έτους. Γυρίζοντας πίσω σε πιο ευτυχισμένες μέρες, το 50046 με έδρα τη Λάιρα είχε αφιερωθεί τον Οκτώβριο του 1978 μετά τη φρεγάτα κλάσης Λέαντερ που κατασκευάστηκε το 1962. Προσκλήθηκε στο Doncaster Works ακριβώς τέσσερα χρόνια αργότερα για να συμμετάσχει στο πρόγραμμα ανακαίνισης, αντικαθιστώντας το με μεγάλο λογότυπο τον επόμενο Μάρτιο, και αναμφισβήτητα δεν είχε ποτέ καλύτερη εμφάνιση. Δύο χρόνια αργότερα, τον Απρίλιο του 1985, τράβηξε ξανά την προσοχή των ελαιοχρωματιστών, αυτή τη φορά για την έδρα του στο Πλύμουθ, ενόψει της τελετής αδελφοποίησης με το HMS Ajax, η οποία θα το έβλεπε να αποκτά τη μικρότερη έκδοση των εμβλημάτων του πλοίου. Παρά την πρόσφατη εκτεταμένη ανακαίνισή τους, οι τέσσερις εξατμίσεις οροφής του σχεδιασμού English Electric ήταν διαβόητες για το ότι μετέτρεπαν γρήγορα την τυπική γκρι οροφή του Rail σε βρώμικη, με αποτέλεσμα η αποθήκη να εγκαταλείψει ουσιαστικά και να βάψει την οροφή μαύρη για να κρύψει τις λιπαρές επικαθίσεις. Το 50046 ήταν μόνο το δεύτερο που αντιμετωπίστηκε με αυτόν τον τρόπο μετά το 50042 Triumph, αν και το τελευταίο επέστρεψε γρήγορα σε γκρι μετά από μια επίσκεψη στο «Εργοστάσιο». Η Laira το ξαναβάψε πλήρως τον Μάιο του 1987 μετά από έλεγχο F, αν και αξιοσημείωτα δεν έλαβε τις κόκκινες δοκούς προστασίας που εφαρμόστηκαν σε παρόμοιες ανακαινίσεις από τις αρχές του 1986. Κατά τα επόμενα χρόνια, θα διατεθεί στους τομείς δεμάτων και τμημάτων, καθώς και στις ομάδες επιβατών του Τάμεση και της Δυτικής Αγγλίας της NSE, πριν αποσυρθεί επίσημα τον Μάρτιο του 1992. Αξίζει να σημειωθεί ότι και τα δύο ταξί επιβιώνουν, το νούμερο 1 με ιδιοκτήτη τον Gary Hardings στην Κορνουάλη και το νούμερο 2 στον σιδηρόδρομο Plym Valley στο Ντέβον.